DE POLITIEK SOLDAAT (I): De hedendaagse situatie

De politieke soldaat

-een verklaring-

Derek Holland. Huntingdon 1984

Nederlandse vertaling door de Vrije Nationalisten Noord-Brabant

Deel 1: de hedendaagse situatie

De moderne tiran is kwaadaardig vanwege zijn ongrijpbaarheid. Hij is niet meer of minder een bullebak dan de tirannen uit het verleden; maar hij is een grotere lafaard.

Alle dingen beschouwd

G.K. Cheshton

Waar we ook kijken binnen de naties van Brittannië en Europa, overal zien we opstapelend bewijs van desintegratie en verval. Iedereen kan dit bewijs zien. het is dan ook een onoverkoombaar feit.

Op politiek niveau zien we dat de slechtste soort individuen, egoïstisch en gemeen van geest, zijn gestegen tot de leiders van het establishment, de partijen en structuren. Hij heeft via deze weg gegarandeerd dat regeringen door geheel Europa, van Lissabon tot Leningrad en van Belfast tot Belgrado, van corruptie en verraad een manier van leven hebben gemaakt. Politici en partijbonzen die niks geven om de mensen die ze vertegenwoordigen vullen hun zakken door hun landgenoten uit te verkopen, de armoede in te drijven en te degraderen voor vijandige buitenlandse belangen. In ons land gaan de Thatchers en Kinnocks, Owens en Steels op pleziertochtjes over de gehele wereld ten koste van ons en ontvangen zij vleierij van de verraderlijke media. Dit terwijl Brittannië langzaam maar zeker dood bloedt.

Op het economische front worden onze mensen voortdurend gerustgesteld dat de wereldwijde recessie tot een eind aan het komen is, echter voor diegenen wiens geheugen verder terug gaat dan de laatste aflevering van Coronation street is het een feit dat de Tories deze goedkope leugen al verkopen sinds zij aantraden in 1979. Werkeloosheid neemt nog steeds van jaar tot jaar sterk toe en geen van de cynische manipulaties van statistieken door de burgerlijke dienst kunnen verbergen dat de levens van bijna 4 miljoen mensen, onze mensen, worden vernietigd door de vernedering van de wachtrij voor een uitkering.

Het is een feit dat de meeste orthodoxe economisten 10% werkeloosheid beschouwen als de grens waarbij ongenoegen en opstand ontwikkelen naar civiele verstoring (onrust) en revolutionaire omwenteling: terwijl ik dit schrijf is bijna 14% van ons volk werkeloos.

Het land dat vroeg in de vorige eeuw werd beschreven als “natie van winkeliers” bestaat niet meer. De statistieken van het financiële jaar, dat in april 1984, eindigt laat zien dat meer dan 12.500 bedrijven failliet zijn gegaan, de hoogste cijfers in de Britse geschiedenis.

Het beeld voor de komende jaren ziet er niet beter uit.

De verzamelde financiële crisis die onophoudelijk door de media wordt belicht, heeft afgeleefde oude mannen van het IMF en de Wereldbank doen haasten over de gehele aardbol om meer en meer besprekingen te beleggen – en terwijl zij zonder eind kibbelen wordt onze munteenheid waardeloos. De media eist dat ook wij bezorgd zijn over het lot van het Wereldbank systeem. Dat we ons zorgen maken over een systeem dat de levens van miljoenen Europeanen heeft vernietigd. Een systeem dat alle volkeren en culturen heeft veroordeeld tot zware armoede, dat de middelen en de schatkist heeft geplunderd van een prachtige creatie. Wij moeten de ondergang beklagen van een systeem dat de aanraking van de dood bezit.

De sociale impact op ons volk door deze politieke en economische afbraak is catastrofaal. Minder huizen betekend dat een paar miljoen van onze landgenoten in huizen leven die niet eens voor dieren geschikt zijn, laat staan voor mensen. De werkeloosheid heeft het familieleven ernstig aangetast. Dit leidt tot meer scheidingen, meer abortussen, meer kindermishandeling en meer zelfmoorden. In een poging om aan deze nachtmerrie te ontsnappen hebben veel Britten hun toevlucht genomen in drank, drugs en gokken als “oplossing”. Jonge mensen die ontdaan zijn van werk een huis en hun kleine beetje zelfrespect zochten een antwoord in talloze “anti-establishment” groepen en culturen. Dit tot groot vertier van onze politieke meesters.

Terwijl blanke skinheads vechten met blanke mods of blanke hells angels gaan de tirannen van Westminster ongestoord door met de gang van zaken namelijk het vernietigen van ons land.

Maar het is vooral op spiritueel vlak dat ons volk heeft geleden. Men gelooft niet langer in het bovennatuurlijke of goddelijke en bidden enkel tot de manipulatie van oplichters, kwakzalvers en hedendaagse tovenaars van Oz. Om als mens echt gezond te zijn moet men zowel materieel als spiritueel gebalanceerd zijn.

Het is niet genoeg voor een mens om zichzelf slechts te voeden of een dak boven zijn hoofd te hebben. Men moet een reden hebben om te leven. Hij moet weten waarom familieleven noodzakelijk is, waarom de bloedlijn in stand moet worden gehouden, waarom het algemene belang van het Britse volk beschermd moet worden, waarom we onze natie en onze cultuur moeten laten overleven en floreren.

Deze spirituele en materiële balans die onze voorouders integraal hadden bestaat niet meer. Als we kijken naar de grote kathedralen die men door gans Europa vindt en die honderden jaren geleden zijn gebouwd, worden we overweldigt door hun grote complexiteit en schoonheid, maar hun principiële belang gaat verder dan enkel vakmanschap en betreedt het rijk der spiritualiteit.

Onze voorouders bezaten kracht, visie, geloof en die kwaliteiten die met liefde in stenen gekerfd werden. Stenen die voor meer dan duizend jaar de elementen weerstonden en tot hun erfgenamen spraken in autoritaire en diepgaande tonen. Ons tijdperk weet niks van dit levensvlak en laat dit onbegrip zien door (symbolisch) in betonblokken te bouwen die niet bedoelt zijn om lang mee te gaan. Het belichaamt de geest van dit tijdperk, een tijdperk waar men in het moment leeft en waar het woord “nu” overheerst. Als gevolg is ons volk in bepaalde opzichten zielloos, ongelukkig, gefrustreerd en zelfs onmenselijk geworden. Niemand wil anderen helpen tenzij er iets voor hen zelf te winnen valt, niemand wil maatschappelijk betrokken worden, niemand wil verantwoordelijkheid nemen. Maar iedereen wil een gemakkelijk leven, iedereen streeft zijn eigen egoïstische doelen na, iedereen wil de makkelijke uitweg nemen en als die makkelijke uitweg betekend dat onze familie, gemeenschappelijk of nationaal leven zal lijden, dan wordt dit als acceptabel gezien. Wanneer het individu van zichzelf een virtuele god maakt, wanneer alles om hem draait en niet om anderen, dan weet je dat de natie ziek en stervende is.

Deze en vele andere feiten - vervuiling, wapenrace, ontginning van natuurlijke stoffen – leiden tot een angstwekkende conclusie: de Europese cultuur zal voor het einde van ons leven sterven. Ik bedoel hiermee niet dat we in 50, 100 of 200 jaar geen belangrijke rol in de wereldpolitiek meer zullen spelen en dan waarschijnlijk een heropleving zullen meemaken. Ik bedoel simpelweg dat zoals de eens machtige Griekse en Egyptische beschavingen in het niets verdwenen, onze beschaving op dezelfde wijze zal verdwijnen. De dood van Europa zal voor eens en altijd het einde betekenen voor de blanke volkeren: het zal afgelopen zijn met jou, je familie en je vrienden. Brittannië zal een onbelangrijke vage herinnering worden.  

Laten we onszelf niet voor de gek houden. De strijd om de situatie te keren zal extreem zwaar en weinig dankbaar zijn: zwaar omdat de vijanden van de beschaving hun wurggreep op ons niet snel los zullen laten totdat we ze ertoe dwingen: ondankbaar omdat niemand wil horen dat er een vloedgolf van catastrofe over ons hangt en ons leven bedreigd wordt. Ons volk steekt de kop in het zand en houdt zichzelf voor de gek dat alles uiteindelijk wel weer goed zal komen. Jammer genoeg voor dit soort mensen leven we in de echte wereld waar “happy endings” niet automatisch in het script geschreven worden.

Er zijn geen goede feeën die ons gaan helpen en met hun toverstokje zullen zwaaien om alles weer goed te maken. Als het Britse volk wil overleven, zullen ze terug moeten vechten. Als zij niet bereid zijn om dit te doen, dan kunnen ze beter alvast beginnen met te bidden voor een snelle en barmhartige dood, want niks anders zal hen baten.